Yavaş Yavaş Ölüyorum

      

  Pencereden bakarken içimdekileri daha fazla tutmamaya karar verdim. Arkamı dönüp odamın içinde adımlarımı atarken yazacaklarımı unutmamaya çalıştım. Masamın renkli çekmecelerinden birini açtım ve kağıdımı çıkardım. Alttaki diğer renkli çekmeceden de sevdiğim bir kalemi aldım ve yazmaya başlamak için derin bir nefes aldığım anda göz yaşım benden önce davrandı, kağıdı ıslattı. İlk adımı atmış oldum ve yazmaya başladım...

      Yavaş yavaş ölüyorum... Farkında değiller.  O kadar iyi rol yapıyorum ki kimsenin anlamasına imkan yok. Anlasalar ne olacak ki, ne değişecek? Önce herkes yanıma iyilik meleği gibi yanaşacak, ''üzme kendini, derdin ne söyle.'' diyecek. Sonrasında dinlemiş gibi yapıp saçma sapan hatta aptalca teselli cümleleri kuracaklar, sözde yardım etmek ister gibi davranacaklar. Yanımdan ayrıldıkları an, ''Bunun da ne derdi, ne ağlaması bitiyor.'' diye kendi aralarında söylenip yargılayacaklar, kınayacaklar.

     Bıktım insanların ne yaşadığımı bilmeden kendi kafalarına göre konuşmasından. Hayatta her şey çok kolay ve basit oluyor gibi düşünmelerinden. Herkesin şartları eşit değil. Bu dünyada gerçekten çok şanslı olan ve zorluk yaşamamış insanlar var. Hani derler ya; ''ağzında gümüş kaşıkla doğdu.''  Kaşık gümüş mü? altın mı? Bilmiyorum...  Gerçekten hiç zorluk çekmemiş insanların beni anlamasının imkanı yok biliyorum. Hep ağlıyorum, hep üzülüyorum. Tam biraz mutlu oldum diyorum, bir süre sonra o da yok oluyor. Mutluluk balon gibi uçup gidiyor. Belki de ben şansımı fazla zorluyorum. Hata üstüne hata yapıyorum. Bazen çaresizlikten bazen kendi aptallığımdan işte. Hiç oradan bakıp, ''herkes çaresiz, kimse senin gibi hata yapmıyor, ben olsam yapmazdım.'' demeyin. Hayat öyle bir noktaya getiriyor ki insanı yapmam dediğiniz her şeyi yapıyorsunuz. O yüzden öyle rahat rahat konuşmayın. Bunları yazarken ağlıyorum. O arada telefonuma gelen mesaj gülümsetiyor ama cevaplayamıyorum.  Burada ağlarken gülümseyerek o mesajı okumam da kendime karşı yaptığım bir iki yüzlülük değil mi? Artık kendime de nasıl davranacağımı, ne yapacağımı kestiremiyorum. Bilmiyorum artık bazı şeyleri, bilmek de istemiyorum. Çok yorgunum, devamlı içimde bir döngü yaşamak da beni mahvetti. Yüzüme bakan bu kızın derdi yok der, çünkü güzel rol yapıyorum. Ödül törenlerine layık bir rol. 

      Yapmamam gereken bir şeyi yaptım, sana mesaj attım, belki de bir yardım eli istiyorum. Gelecek olan cevaptan da korkuyorum, kötü bir şey yazacaksın diye. Bunu göze alarak yazdım. Derdim aşk değil, bunca zaman sonra. Derdim hayat karşısında ayakta durmakta zorlanırken; ''ben yanındayım gerçekten, iyi olmadığını biliyorum, beraber atlatabiliriz.'' diyen, diyebilecek birisi. Romantik bir bekleyiş değil benimkisi, gerçekçi bir yaklaşım. Bu saatten sonra ne yalanı kaldırabilirim, ne de yapmacık bir davranışı. Canım bu kadar yanarken gerçekten istediğim içten bir davranış. Nefes almakta zorlanıyorum. Beynimdeki düşünceler beni rahat bırakmıyor. Dün seyrettiğim bir filmde küçük bir çocuk kimsenin duymadığı sesler duyuyordu. Benim düşüncelerim de konuşuyor ve sanırım o küçük çocuğa benzemeye başladım. Bunlar hiç normal değil, sanırım psikolojik olarak iyi hissetmiyorum ve hasta olmaya başladım yavaş yavaş. Kendime kızıyorum. Yeniden doğsam her şeyi sil baştan yaşamaya başlasam hatasız. Olmaz mı? Hata yapmadan da bazı şeyleri anlamak mümkün olmaz mı? Olur aslında, neden olmasın ki. Nasıl bir çaresizlik benimkisi hayatla oyun oynamaya ve ondan hiç olmayacak bir şeyi isteme cüretini kendimde buluyorum. Dedim ya psikolojik durumum iyi değil. Rahat bir hayat isterdim, bir şey düşünmeyeceğim, beni gerçekten seven birinin olduğu bir hayat. Çok büyük istekler değil aslında. Belki de büyüktür. Kafam o kadar karışık ki, bir saniye düşündüğüm ve normal gelen bir şey, birkaç saniye sonra anormal geliyor. 

   Birinin beni sevmesi? Öyle bir şey olsaydı nasıl hissederdim bilmiyorum. Gerçekten sevilmek, yalan dolan olmadan, saf sevgiyle sevilmek nasıl bir şey? Siz biliyor musunuz? Ben bilmiyorum. Siz biliyor olabilirsiniz, bu hayatta birbirini sevip mutlu olanlar da var. Şanslı olanlar var. Ben o şanslı yüzdenin içinde olamadım. Olsam büyük ihtimalle bocalarım. Sevgiden de korkuyorum. Aslında sevgiden korkmak değil benimki, birbirimize alıştıktan sonra senin o ilgiyi artık göstermeyecek olman ve boş verip alışkanlığa dönüştürmen. O yüzden boş hayaller kurmuyorum. Hayaller çok güzel ama bir de gerçekler var, buz gibi yüzüne çarpan... 

    Hayat bana seçenek sunmadı değil ama hep bir engel vardı önümde. Hiçbir zaman o kadar rahat olamadım. Çok çabaladım bazı şeyler için, çabaladıkça denizin dibine doğru battım, çıkamadım, boğuldum. Sanki ben çıkmak istedikçe aşağıdan beni çeken başka bir kuvvet vardı. Ve ben yenildim. Yoo hayır hayır, erken konuşmuyorum, ben yenildim. Deniz kızı Ariel gibi kaybettim ben de, belki de en sevdiğim masal olmasının sebebi, Ariel karakterini kendime bu kadar yakın görmem. Sarayda baloya gitsem cam ayakkabımın teki düşer başka tarafa savrulur, prense de kavuşamam. Ormanda cadının verdiği zehirli elmayı yesem prens gelmez, ormanda gitsem kurt beni yer.  Benimki öyle bir şanssızlık işte. Masallardaki prensesler fazla mı şanslı? Yazarken hala ağlıyorum, bir yandan da gülmeye çalışıyorum. Evet, sinirlerim bozulmuş benim. İçimdeki küçük kız bir yerlerde tepiniyor, onu da kaybettim. Dedim ya yavaş yavaş ölüyorum...

   Sanki ben de bu ölümü istiyorum. Gerçekten gücüm kalmadı. Yapamıyorum. Sanırım benim en iyi arkadaşım göz yaşlarım. Hep yanımdalar, gitmiyorlar hiç, beni yalnız bırakmaya niyetleri yok. Mutluyken de ağlıyorum, hep yanımdalar, daha ne olsun değil mi?

    Bütün bunları yazarken birden durdum. İçeride beni bekleyen sevdiğim insana karşı yalan mı söylüyorum? Sevmiyor muyum onu? Hayır seviyorum, bilmiyorum tam olarak. Seviyorsam neden aklıma başkası geliyor? Ona  haksızlık etmeyi istemiyorum ama sevildiğimi hissedemiyorum ve bu nedenle benim de sevgi tanımlamam değişmeye başladı. Sadece yanımda olması onu sevmem için yeter mi? Mutlu olsam bu kadar üzüntü ve göz yaşı neden? Daha fazla yazamayacağım, iyi hissetmiyorum...

   Mektubu bitirirken şöyle bir göz gezdirdim yazdıklarıma. Bütün bunları içimdeki küçük kız yazdırıyor bana. Ne yapacağımı bilemedim bir an, sonra diğer çekmecelerden zarfları aramaya başladım. Ne kadar dağınık olmuşum son zamanlarda, hiçbir şeyi yerinde bulamıyorum. En alt çekmeceden zarfı çıkarırken gözüme küçük el yazısıyla yazılmış bir not ilişti. Kağıdı elime aldım ve annemin yazısını gördüm. Bu bir işaret miydi? İşaretlere çok inanırım. Adımın anlamını fazlasıyla taşıyorum sanırım. 

       Kağıtta yazan ; ''Seni çok seviyorum canım kızım...''

  Zarfın içine hem yazdığım mektubu, hem de annemin notunu koydum. Zarfı kapattım, bir süre elimde tuttum ve çekmeceye diğer mektupların arasına kaldırdım. Kimsenin okumadığı, sadece benim bildiğim sayısız mektup, göz yaşları içinde yazılan mektuplar...

  Kendimle baş başa kaldığım ve en sevdiğim, yazarken dolu dolu yaşadığım o anlar... Ne kadar üzülüp ağlasam da kendimi bulduğum anlar ve o yüzden benim için çok değerli bu mektuplar... Ağlamaktan kızarmış gözlerim ve hiçbir şey olmamış gibi gülümseyerek devam etmek zorunda kalan ben... Hayatın benim için bir armağan olduğunu biliyorum ama bu armağan benim için fazlasıyla zorlayıcı...

   Böyle düşünceler içindeyken birden kapı açıldı ve  ''Beliz, sevgilim sana sesleniyorum, kapıyı da çaldım, duymadın, iyi misin, dışarı çıkacaktık, unuttun mu?'' dedi.

Şaşkınlıkla ve boş bir ifadeyle yüzüne baktım ve yine o ödül alacağım role büründüm, ''Affedersin, dalmışım, duymadım, geliyorum hemen.'' dedim. 

   Ayağa kalktım, sandalyeyi yerine koydum, gizemli çekmecelere baktım ve gülümseyerek kendi kendime ...Geliyorum... dedim ve odadan çıkıp kapıyı sanki bir daha açmayacakmışım gibi hızla kapattım...

🎈Görseller Pinterest'ten alınmıştır.

🎈Bu hikayeyi yazarken gerçekten ağlıyordum, çok üzülmüştüm bir şeyden dolayı, hikaye bitene kadar da ağladım ve bir anda hırsla yazdım😊