Senin Yüzünden

         

          

             ''Merhaba, hoş geldiniz. Nasılsınız? Nasıl hissediyorsunuz?''

             ''Merhaba, nasıl olduğumu bilmiyorum, bildiğim tek şey sinirli olmam. Defterimi çıkarabilir miyim?''

             ''Lütfen rahat olun, defterinizi masanın üzerine koyabilirsiniz tabii, sizi dinliyorum.''

               

        Bugün karmakarışık bir ruh halindeyim ve başlıyorum. Bu defter benim en iyi arkadaşım. Defterin sayfalarına deli gibi yazarken bir yandan da sayfaları yırtıp çöpe atmak istiyordum. Ne yazacağımı bilmiyordum, sadece içimdeki öfkeyi kağıtlara dökmek iyi geliyordu. Ağlamak istiyordum ama ağlayamıyordum, donmuştum sanki. Bu duygu bana çok tanıdık. Annem öldüğünde de tepki verememiştim, donmuştum. Hayır hayır tekrar tekrar aynı şeyleri sil baştan yaşamak ve kendime bu kötülüğü yapmak istemiyordum. Kendimi zor toparlamışken yine eskisi gibi ağlamak, üzülmek... Bunu istemediğime emindim. İçimdeki öfke beni ele geçiriyordu. Ağlamamak için kendimi tutuyorum da bu da kendime yaptığım bir kötülük. Doya doya ağlasam ama kimseler sormasa, ''neyin var'' demese. Gelecek olan sorulardan da bunalıyorum, çekiniyorum. İstemiyorum kimseyle konuşmak, bir şeyler anlatmak. Rahat bıraksınlar beni. Ben bi kendi dünyama çekileyim, kendimle baş başa kalayım. Belki o zaman benim için her şey daha kolay olacak. Bir ara bir kitapta okumuştum; ''insanların seni anlamasını bekleme, anlat.'' diye bir cümle. İnsanların seni anlaması için beynini okuması gerekiyor, bu da imkansız. Bu yönden düşünürsem o cümle anlamlı. O zaman okuyunca hak vermiştim. Şimdi aynı şekilde düşünmüyorum. Anlatmayı denedim ama yine kimse anlamıyor. Ee şimdi ne olacak? Ne kimsenin anlamasını istiyorum, ne de anlatmak istiyorum. Sadece artık kırılacak parçam kalmadı. Her seferinde böyle söyleyip kendimi kandırıyorum sanırım. Demek ki bu kadar çabuk kırıldığıma göre hala bir yerlerde ufak parçalar var, gözle görülmeyen parçalar. O parçalar içinde kaldıkça canın daha çok yanıyor. Ben o parçaları tuzla buz ettiğimi sanmıştım. Sanmak burada sihirli kelime sanırım, tehlikeli bir kelime.  ''Sanmak'' bir şeyi olmadığı halde olmuş gibi düşünmek, olabileceğine inanmak değil mi? Yanlış mı biliyorum? 

Siz, bana soruyorsunuz ya ''nasıl hissediyorsunuz''? diye. Artık bir şey hissetmek de istemiyorum. İyiyim, her şey yolunda demeye korkar oldum. Kötüyüm desem devamlı bir depresiflik halini sevmiyorum. Arada bir yerde kaldım ve sanırım oradan çıkış yok. Böylesi mi daha iyi? Beynimin içinde sorular birbirine girmiş durumda ama cevap vermeye korkuyorum. Bazı soruların cevapsız kalması daha iyi değil mi? Cevap verince de düzelen bir şey yok. Cevapları biliyorum ama söylemek istemiyorum. Buradan çıkınca yine o ilaçları içip hiçbir şey yokmuş gibi davranmak istemiyorum. Bugün hiç susmadan konuşsam çok şey mi istemiş olurum? 

Niye ben insanlara iyi davrandıkça beni görmezden geliyorlar? Kötü davranınca mı her şey istediği gibi gidecek. Hayır ben bunu istemiyorum, iyi kalmak, iyi davranmak istiyorum. İyiliğe güzellikle cevap vermek çok mu zor? Neden biriyle konuştuğum zaman ertesi gün ben yokmuşum gibi davranıyor? Biraz ilgi beklemek, sevgi hissetmeyi istemek suç mu? Şimdi bunları karşısına geçip söyleseniz;  ''ben bir şey yapmadım, sen öyle anladın; daha ne kadar ilgi göstereceğim, ne yapabilirim?'' cevaplarını duymayı hiç mi hiç istemiyorum. Birine ilgi duyuyorsanız sadece iki gün uğraşıp sonra geri çekilmek olmaz. Belki bir şeyleri sana anlatmak istiyorum ama çekiniyorum, konuşmak istiyorum ama sen öyle bir şey söylüyorsun ki susmak zorunda kalıyorum. Daha önce yaşadığım şeylerden dolayı güvenim kırık, öyle pat diye insanlara güvenemiyorum. Belki zamana ihtiyacım var. Sevgi öyle hemen olur mu? Uğraşacaksın, çaba sarf edeceksin, öyle hemen, ''ben bu kızla uğraşamam'' demek ve gitmek oluyor mu? Kalbinin güzelliğine bakan yok, sadece sözde her şey.  ''Kalp güzelliği önemli'' diyen herkes bunu öylesine söylüyor, kalıplaşmış bir söz ve söylemek herkesin kolayına geliyor ama gerçekten bunu anlayan kaç kişi var. Sevgiyi bu kadar basitleştirmek neden? Bu kadar değerli bir kavramı oyuncak etmek neden?

Tam birine güveneceğim, konuşuyorum, iletişim kuruyorum sonra adam balon gibi uçup gidiyor. Siz diyeceksiniz ki bana bir psikolog olarak; ''kendinde hiç hata görmüyor musun?''  Elbette hatalarım olabilir, ama şundan eminim ki; insanlara çok iyi ve nazik davranınca sizi kırabileceklerini düşünmüyorlar. Buna alınır mı? Söylediğim söz nereye gidiyor? Ben de insanım, kırılabilirim. Her seferinde ağlamak istemiyorum ve bundan dolayı temkinli davranıyorum. Bu da benim kendime göre savunma mekanizmam sanırım, güvensizlik sorunum olduğu için öyle her şeyi bir anda nasıl anlatıp söyleyebilirim. Bunları yaşayıp düşününce, ''hayatımda kimse olmasın'' diyorum. Başka bir yanım da ''hayatında dertlerini anlatabileceğin, güzel şeyleri paylaşabileceğin biri olsun'' diyor. Duygularımızı öldüren erkeklere söylüyorum, uzak dursunlar. Kimsenin kalbi oyuncak değil. Benimle bir gün konuşup, ertesi gün konuşmamak, saçma sapan düşüncelere girmek de ne oluyor? Saf sevgi diyorlar ya, saf sevgi var, var ama bunu mahveden insanlar. ''Sevgi  yok, aşk yok'' diyor herkes.(farklı düşüncelere giren erkeklere lafım) Bu cümleler herkesin bahanesi olmuş. Çünkü tanışır tanışmaz başka şeyler düşünüyorlar. Sonra da kimsenin bir şeye inancı kalmıyor. Kalmaz tabii.

Ben bu kadar neşeliyken, kalbim bu kadar iyiyken, sen beni bu kadar kırıyorsan bu benim değil, senin suçun. Benim tek damla göz yaşımın sebebi sensin. Ben bundan sonra kimseye güvenemem, içimi açamam. Bu insanlar yüzünden travma oluştu artık bende. Hayatıma çaba harcamayan, benim için uğraşmayan birini almak istemiyorum.En iyisi her zamanki gibi tek başına olmak. Kalbin acımasındansa tek başına olmak her zaman daha iyidir. Hayal dünyasında gezmeye son. Yine herkesten uzak kalmaya devam edeceğim. Ben bu kadar değerliyken beni değersizleştirmene izin vermek istemiyorum. Kendimi soyutlamam yanlış olabilir ama şu anki düşüncelerimle bana doğru geliyor. İyi olmak istiyorum. Kimsenin beni üzmesine izin vermeyi istemiyorum. İçimdeki öfkem hafifledi biraz.  Buraya gelip sizinle konuşunca daha iyi oluyorum. Bir gün  bir sürpriz  e-mail almak isterdim. Beni iyi hissettiren bir e- mail. Buna ihtiyacım var gibi hissediyorum. Şimdi nereden çıktı derseniz, okuduğum bir kitaptan etkilendim ve şimdi aklıma geldi, sizinle paylaşmak istedim. Dinlediğiniz için teşekkür ederim. 

         ''Bütün bunları itiraf etmekle çok güzel bir şey yaptınız. En başta kendinize itiraf etmeniz çok önemli ve ağlamaktan hiçbir zaman çekinmeyin. Öfkenizi dışarı atmanız, içinizde tutmamanız çok daha iyi.  Defterinize yazmaya devam edin, bir dahaki hafta sizi mutlu eden şeyleri konuşalım. Dikkat edin kendinize.''

          ''Bir dahaki haftayı iple çekiyor olacağım, çok teşekkür ederim.''

               🎈Aslında bu hikayeyi yayınlamak konusunda çok kararsızdım ama blogta olmasını istedim😊