Zehrini İçinde Yaşatan Kız - Bölüm 2

 

            Eve geldikten sonra kimseyle konuşmadım. Yemek yemedim. Kimseyi dinlemek istemiyordum. Soruları cevaplayacak gücüm hiç yoktu.  1 haftayı böyle geçirdim. Üzülmemem gerektiğini, beni hak etmediğini bildiğim halde ağlamadan duramıyordum. Yaşadığınız şeyleri bir anda unutup yolunuza devam edemiyorsunuz.  ''Bunu yapmamam gerekiyor, daha güçlü durmalıyım.'' diyorum içimden ama öyle olmuyor işte. 

               1 hafta sonra dayanamadım ve mesaj attım. Evet o mesajı atmamalıydım ama kalbim, beynim birlik olmuş benimle dalga geçiyordu sanki. Beynimin içindeki oyuncak yine konuşmaya başlamıştı. "Bade, Bade diye seslenip sinirlerimi bozuyordu. O an ondan kopmak istemiyordum, yeter ki hayatımda olsun, yalnız kalmayım düşüncesi vardı içimde. Bu düşüncenin ne kadar yanlış olduğunu şimdi anlıyorum, o zamanlar anlamam mümkün değildi. Mesajıma cevap verdi, beni özlediğini söyledi ama sanki ben istediğim için. yani içinden gelerek söylemediğini biliyordum ama onunla konuşmak iyi geliyordu işte.  

               Tekrar konuşmaya başladık ama yine aynı şeyler yaşanmaya başlamıştı. İşi her şeyden önce gelirdi. Daha doğrusu benden başka her şey hayatında daha üst sıralardaydı. Fizik öğretmeniydi. Öğrencileri, okulu söz konusu olunca her şeyi unutuyordu. Okuldan sonra özel dersleri akşama kadar sürüyordu. Öğretmenliğe karşı da travma oluştu bende artık. Ben kendi hayatımdan söz ettiğimde dinlemiyordu, bloğu açma fikrini ilk onunla paylaşmıştım, hem de nasıl heyecanla anlatmıştım. Benin heyecanım karşısında verdiği tepki; ''sen bilirsin, güzel olur, ben pek anlamam.'' deyip bütün enerjimi, heyecanımı söndürmüştü. Yani benim beklediğim ilgi, sevgi, anlayış yoktu. Kendi kendime bir ilişki yaşamışım, şimdi anlıyorum. ''Sana vakit ayıramıyorum, çok yoğunum.''  devamlı bu cümleleri duymaktan bıkmıştım. Her seferinde tartışma çıkıyordu ve sonrasında ben sorunluymuşum gibi gösteriliyordum. İstediğim sadece sevgi ve ilgi. Zaten bu da olmayacaksa ne diye biriyle beraber olur, ilişki yaşar bir insan? 

              Zehir içimde gittikçe büyümeye başlamıştı ve ben artık sakin kalamıyordum. ''Derslerini ayarla, gel, özledim seni'' dediğimde aldığım cevap; ''çok yoğun, bir tanesini kaydırırsam bütün program aksar, şu an gelemem.'' Bu arada 1,5 saatlik bir mesafeden söz ediyorum. (uzak mesafe ilişkisi zor) İsteyen, seven insan her yerden gelir. Ben söylemeden onun gelmesi gerekiyor zaten. Sevmediği için görme gereği de duymuyor, duymuyor da ben anlamıyorum o ayrı.  Arada gönlümü almak için öylesine söylenmiş sözler. Kırılıyorsunuz, kırgınlık içinizde hep kalıyor, hiç geçmiyor. Böyle saçma sapan bir sene daha konuşmalarımız sürdü.  ''İyi misin?, Bir şeye ihtiyacın var mı?, Sağlığına dikkat et, ilacını ihmal etme.'' gibi sorular.  Anlamadığı çok net bir şey vardı; ona ihtiyacım vardı. Daha doğrusu bütün erkeklerin anlamadığı (genel konuşmam yanlış oldu, herkes aynı değil tabii) ilgi ve sevgi istiyoruz, başka bir şey değil. Başta her şey güzelken ilgi komasına sokuyorsunuz sabah akşam,  bir süre sonra o lafları eden sanki siz değilsiniz, ben de bunu anlamıyorum.

         Sonrasında ben dayanamadım ve ''bitsin artık, böyle olmuyor, olacak gibi değil dedim.'' O da zaten hiç hayır demedi, herkesin söylediği ve nefret ettiğim o meşhur cümleyi söyledi: ''Sen çok iyi bir insansın, daha iyilerine layıksın, bir ihtiyacın olursa bana her zaman yazabilirsin.'' Ne kadar kırıcı değil mi?  Öyle bitti. 2020 Mart ayı. Sonrasında hiç görüşmedik ve konuşmadık bir daha. 

           Birkaç ay sonra onun bana aldığı her şeyi attım, odamda görmek istemiyordum. Sadece fotoğraflarımızı silemedim. Fotoğrafları biraz önce sildim biliyor musunuz? Silerken normal bir dosyayı çöp kutusuna atar gibiydim. Hikayeyi yazmadan biraz önce.  Zaten sadece fotoğraflar kalmıştı. Ona ait hiçbir şey yok artık. Kullandığımız bir sosyal medya hesabından hayatına başkasını aldığını ve rahatça ''sevgilim'' diye yazdığını görünce hiçbir şey hissetmedim. Hiçbir şey derken sevgi anlamında söylüyorum. Kendime üzüldüm, çok değer verdim. Ailemin haberi vardı, kardeşimle tanıştırmıştım. Ben, yazmak istediğimde ''yazma, kimse görmesin, ne gerek var herkesin bilmesine'' demişti. Gördüm ki çok rahatça her şeyi yazabiliyormuş, herkes her şeyi görebilirmiş. 

           Hikayeyi okurken şöyle dediğinizi duyar gibiyim; ''her şey çok belliymiş, sen nasıl anlamadın, niye bu kadar kendini parçaladın?'' O anki psikolojik durumum, yaşananlar söylendiği gibi kolay olmuyor.  Annem hastanede yatarken ben kendime bir destek aradım belki de, onun sevgisi bana iyi gelecek diye düşündüm. Düşünceler, düşünceler.... O kadar düşününce iyi olmuyor. Kendime çok kızıyorum ve bazen acımasızca davranıp, ''aptalsın kızım'' diyorum. Hikayenin üstünden çok zaman geçince ve şimdi geriye dönüp baktığımda daha net görüyorum. 

            Sevgi ya vardır ya yoktur. Gerçi hayatta her şey öyle, bir şey ya vardır, ya yoktur. Zorla kimse kimseyi sevmiyor. Seven insan (kadın-erkek ayırt etmiyorum) zaman ayırır sevdiğine ne olursa olsun, bahane giriyorsa bir işin içine zaten sevgi değildir.  Ben o zehiri içime akıttım hep, sonrasında dışarıya bıraktım. Biraz geç oldu ama öyle olması gerekiyordu demek ki. O zehiri hızlıca akıtmaya çalışsam belki şimdi olduğum kadar iyi olamazdım. Acıyı da yaşaman lazım. Yaşadığın bir şeyi yok sayıp hayatına devam edersen sonrasındaki psikolojik etkileri çok daha kötü oluyor. Şu an gerçekten çok iyiyim ve değerimi bilmeyen birini hayatıma almak istemiyorum. Hayatımda illa biri olsun diye çabalamıyorum. Gerçekten birini seversem ve beni sevdiğine inanırsam hayatımda olmasını isterim. 

             Belki okuyunca beni eleştireceksiniz.  ''İnsan biriyle bir şey yaşadıysa arkasından bu kadar duygusuz ve acımasız konuşmamalı.'' diyeceksiniz.  Haklı olabilirsiniz, böyle konuşmam, yazmam yanlış olabilir; ama ne yaşadığımı, ne hissettiğimi sadece ben biliyorum. Gerçekten düzgün davranan insanların arkasından böyle konuşulmuyor zaten. Yaşanmayan şeyler hakkında da insanların konuşmasına kızıyorum. Hayatta herkesin yaşadığı şeyler ve verdiği tepkiler çok farklı. 

                   Bu hikayeyi devam ettirmeyeceğim. Bu kadarı yeter bence. İlk bölüme yaptığınız tatlı yorumlarla beni cesaretlendirmiştiniz. Okuduğunuz için teşekkür ederim. Beni biraz olsun anlayabildiyseniz ne mutlu bana😊

                    Bu kız şimdi çok iyi ve elinde kırmızı balonuyla gülümseyerek hayatına devam ediyor🎈🎈🎈 Çocuk gibiyim ve böyle olmayı seviyorum. İçimdeki çocuk hiç büyümeyecek😊🎈

                     Hikayenin ilk bölümünü okumak için tıklayabilirsiniz😊