Zehrini İçinde Yaşatan Kız

         

      Ağlamak istiyorum, hem de bağıra bağıra saatlerce. Ağlayamıyorum, gözyaşlarım bir yandan akmak isterken bir yandan da kendimi durduruyorum. Hayır ağlamayacaksın diyorum, bugüne kadar ağladığın yeter, kendine gel. Kırılmaktan, üzülmekten çok yoruldum. Hiç akıllanmıyorum her zaman aynı şeyi yapıyorum ve bu kadar duygusal olmaktan nefret ediyorum. Duygusallık bana her zaman zarar getirdi. Biraz daha vurdumduymaz olmayı çok isterdim. Bunu ne zaman öğrenirim, bu saatten sonra öğrenebilir miyim? Açıkçası bundan da emin değilim.

Sevgilisinden ilk ayrılan ben değildim sonuçta, evet dünya başıma yıkılmış gibi hissediyordum. Aslında böyle bir şey olduğu yoktu, içinde bulunduğum durum yüzünden şu an bunları hissetmem çok normaldi. Evde ağlamaktan gözlerim şişmişti. Dışarı atmak istedim kendimi, ev üstüme geliyordu.  Kimse bana bir şey sorsun istemiyordum. Bu durumu yaşayan herkes için tanıdık duygular bunlar. Benim yaşadığımı yaşayan onlarca insan var. 

Dışarı çıktım, nereye gideceğimi bilmiyorum. Öyle yürüyorum, gözlerim kızarmış. Aslında yürüyecek halim de yok ama hava almak, dışarıda olmak, evde olmaktan iyidir diye düşünmüştüm. Evin yanındaki yokuştan yukarı çıktım. Aklımda tanışmamız, buluşmalarımız, güzel anlarımız, benim ona söylediğim şarkı, söylediği kırıcı sözler, tartışmamız...  Söylediğim şarkı beynimin içinde çalıyordu ve susmuyordu. O kadar severek dinlediğim şarkı şu an bana işkence gibi geliyordu.   ''Can parçam tut ellerimi,  sakın bırakma ölene kadar...''   

           Şarkıyla beraber beynimin içinde bir ses daha o kırıcı cümleleri söylüyor ve hiç susmuyor. Deliriyorum diye düşünmeye başlamıştım.  Beynimin içindeki çok sesli oyuncak bana gülüyordu belki de. Ne istediğini bilmiyorsun Bade diyordu ve daha çok sinirleniyordum.

         ''Yeter artık! Biz birbirimize iyi gelmiyoruz, sen çok iyi birisin, çok özelsin ama ben yapamıyorum, sana vakit ayıramıyorum.''

Bu cümlelerin özeti;  '' Seni hayatımda istemiyorum, senden bıktım.'' demek. Diğerleri laf kalabalığı, bahane. 

     Çok öfkeliyim, her şeyi yıkmak istiyorum, belki bir şeyleri kırsam, içimdeki öfkeyi, zehiri dışarı akıtsam rahatlayacağım. İçimdeki zehir beni ele geçirmişti, kurtuluşum yoktu o an. Yapamıyorum, sessizce ağlıyorum, insanlardan çekiniyorum. Uzak, kimsenin olmadığı bir yerde olsam istediğim gibi hareket ederim belki de.  Bu düşüncelerle bir parka gittim, kimse yoktu, banka oturdum. Son yazılan mesajları okuyup ağlıyorum. Bu kadar kolay mıydı? Sevgiden söz ediyorduk beraberken, sevgi varsa bir ilişki bu kadar çabuk bitebilir mi?  Çok değer veriyorum sana deyip, büyük laflar ettikten sonra geriye kalan sadece iki kelime; ''Yeter artık!''  Can yakıyor bu kelime, hem de çok fazla can yakıyor. Mesajla başlayıp, mesajla biten bir ilişki. Aslında bir ilişki yoktu son zamanlarda. İlk zamanlarda da yoktu belki de, ben çok istediğim için sanırım o da bir ilişkiye başlama fikrine sıcak bakmıştı. İlk mesajı ben atmıştım, daha dün gibi aklımda;  ''bana iyi geliyorsun.'' Sonrasında ondan gelen cevapla da havalara uçmuştum. Zaman içinde, ona hep söylediğim; ''biz birbirimizin şansıyız.'' cümlesi ve onun bana bu cümle karşısında söylediği, ''ben şansa inanmam.'' Yani her şey belliydi ama ben görmek istemedim.  Bade, ''mutlusun kızım'' diyordum içimden kendi kendime. 

Tek tarafın çabası ve ilişki varmış gibi görünen hayali bir balon. Bazı şeyler kendini belli ediyor ama sen görmüyorsun. Görüyorsun, görmezlikten geliyorsun, kendini kandırıyorsun. Madem biliyorsun, niye kendini kandırıyorsun değil mi? Altında yatan psikolojik sebepler; ''yalnız kalmak, ''onsuz yaşayamam'' korkusu, sevgiyi, aşkı doyasıya yaşama isteği. Yersiz ve aptalca korkular, bitmek tükenmek bilmeyen istekler.  O an ölüm gibi hissetsen de sonrasında anlıyorsun her şeyi net olarak.  Anlatsan kimse anlamayacak, saçma sapan teselli cümleleri gelecek. Ben bu cümleleri duymak istemiyorum, teselli istemiyorum. Parktan geçen birkaç kişi tuhaf tuhaf yüzüme baktı. Hiç ağlayan insan görmemiş gibi. Ağlamak neden bu kadar tuhaf karşılanıyor bu ülkede, çok doğal değil mi? Parkta 2-3 saat oturdum ve hava buz gibi. Normalde çok üşüyen ben, o buz gibi banktan hiç kalkmadım, kalkmak da istemedim. Üşüyorum, buz kesmişim ama umurumda değil.  Mart ayının soğuk bir günü. Tarihi de unutmuş değilim, hoş pek bir şey unutmam, hafızam gerçekten çok iyidir. 7 Mart 2019 Perşembe günü öğleden sonra 13:00 civarı...

 O gün hiç unutmadığım bir diğer şey ise; çok tatlı bir teyze yanıma geldi.  O tatlı teyze şimdi nerededir, ne yapıyordur bilmiyorum?  Karşıma çıksa tanır mıyım, o beni tanır mı? Hiç sanmıyorum ama o davranışını ve anlayışını yıllar geçse de unutmam asla. O kadar sıcak bir ifadeyle yanıma yaklaştı ki; sanki bunu bekliyor gibi daha çok ağlamaya başladım. 

           ''Neden ağlıyorsun güzel kızım?'' dedi ve ben sadece yüzüne baktım, sesim çıkmadı, çıkamadı, konuşamadım. Gözyaşlarım yanaklarımdan aşağı doğru inerken sustum. Çantasından bir selpak çıkardı, bana verdi ve yanıma oturup sarıldı. ''Ağlama kızım, hiçbir erkek için değmez, seni bu kadar ağlatıyorsa hak etmemiştir, güzel gözlerine yazık.'' dedi. Biraz benimle sessizce oturdu ve hiçbir şey sormadı. 

''Bu soğukta oturma fazla, evine git güzel kızım.'' dedi ve sevgiyle yüzüme bakıp gitti.  Giderken gözden kaybolana kadar arkasına dönüp dönüp baktı. 

  O ayrılık gününden aklımda kalan güzel şeylerden biri, hayatta tatlı insanlar da var gerçekten dedim içimden. Bir süre sonra kalktım, beynimin içindeki çok sesli oyuncak susmuyordu ve beni ele geçiren zehir. İkisi birlik olmuştu. Yavaş yavaş eve doğru yürümeye başladım. Bu duyguyla nasıl başa çıkacaktım, nasıl yaşayacaktım bilmiyorum?

             Hoş geldin zehrini içinde yaşatan kız,  yeni hayatın başlıyor....

       🎈 Not : Şarkıyı dinleyebiliyorum artık ama dinlemesem daha iyi olur gibi hissediyorum. Bu hikayeyi devam ettirmeyi düşünüyorum, sizlerden gelen tatlı yorumlara göre karar vereceğim😊