Sevgi Kırıntısı

         

        Çok heyecanlıydım, kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Herkes bana bakıyordu. Vee evet başlıyorum...

    

      İnsanlardan hak ettiğim değeri görmem için ne yapman lazım? İlla her seferinde güzel sözler mi söylemek gerekiyor? Ya da hediyeler almak mı? Aklıma gelmeyen başka şeyler mi? 

       Size iyi ve yakın davranan insanlara kötü davranıyorsunuz?  Buz gibi duruyorsunuz. Uzaklaşıyorsunuz hemen. Neden? İlgi gösterdim, biraz da güzel şeyler söyledim, şimdi şımarır diye mi düşünüyorsunuz?  Ayrıca her insanın birazcık şımarma hakkı vardır. Belki sizin sevginiz iyi geliyor ona, iyileştiriyor, bambaşka bir insan yapıyor. Biri size değer veriyorsa, siz de değer verin. Diyecekseniz ki, ''ben yapmacık olamam'', o zaman en baştan hiç yaklaşmayacaksınız, değer veriyor gibi yapmayacaksınız. Baştan her şey güzelken bir anda kendinizi geri çekiyorsunuz. Ne şimdi bu? Ben ulaşılmazım, bana istediğin zaman yaklaşamazsın mı? Herkese aynı şekilde davranamazsınız. İnsanlar şımarıyor, değeri hak etmeyenler var. Olabilir, o zaman insanların ayrımını iyi yapacaksınız, yapmaya çalışacaksınız.

       Size iyi niyetiyle yaklaşan, sizi düşünen insanı kırmakta üstünüze yok. Sözüm ona herkes sevgisizlikten, aşkı bulamamaktan şikayetçi. Sevgiyi, aşkı bulduğunuzda da arkanıza bakmadan kaçıyorsunuz.  Size karşı kötü davranan, hiç ilgilenmeyen insanları baş tacı ediyorsunuz. Ben bu durumdan artık çok sıkıldım. Yoruldum bunları yaşamaktan. İçimden gelen sevgiyi alıp yere öyle bir çarpıyorsun ki kalbim donuyor, hiçbir şey söyleyemiyorum.

        Sen, yazıyı okuyan kişi evet evet sen bakma öyle. Sen yapıyorsun bunu bana. Canımı yakıyorsun. Yaklaşmak istiyorum, ''özledim'' demek istiyorum, yapamıyorum. O gün neler yaptığımı ayrıntılarıyla sana anlatmak istiyorum, senin nasıl olduğunu sormak istiyorum., seninle saçmalamak istiyorum, çocuklar gibi olmak istiyorum. Yapamıyorum. Bana karşı eskisi gibi değilsin, farkındayım. Öylesine konuşuyorsun, bir yabancıyla konuşur gibi.  Öyle bir duvar ördün ki, istesem de gelemem artık. Birbirimizden uzaklaşıyoruz, neden olduğunu bilmiyorum. Deniz dalgalarının içinde kaybolur gidersin ya, benim sende kayboluşum öyle bir şey. 

         Bu kadar uzaklaşmaya gerek var mı? Konuştuğumuz her şey evrende yok olup gitmiş, aslında biz hiç konuşmamışız. Sıcak kanlıyım, kimseyi kırmak istemiyorum, kırmam da. Yanlış mı yapıyorum? Sanırım bir yerlerde büyük bir yanlış yapıyorum. Bu sefer tamam dediğim an yer ayağımın altından kayıyor ve ben aşağı yuvarlanıyorum. Öyle yukarıdan yuvarlanıyorum ki; yere düşüşüm çok sert ve acımasız oluyor.  Bilmiyorsun, sana neler yazdığımı, rüyalarımda seni gördüğümü, sana karşı hissettiklerimi. Bilsen bir şey değişir mi? Bu saatten sonra ondan da emin değilim. 

        Sevgiyi beraber büyütebilirdik, birbirimize gülen yüzlerimizi dönüp daha güzel bir hayat yaşayabilirdik. Dünyada bu kadar insan sevginin kırıntısına muhtaçken ve biz bu küçücük kırıntıyı birbirimizde bulmuşken, sen o kırıntıyı görmedin. O zaman niye yaklaştın, kalbimin buzlarını çözdün, seninle gülmeme izin verdin? Gözlerimin içi gülüyordu seninle konuşurken, yok ettin, gittin. Aslında sevginin kırıntısı bile olmadığını anladığım o an kalbim tekrar buz oldu ve bir daha çözülmeyecek. Buzun içindeki kırıntı yok olup gitti. Sevgi kırıntısına iki muhtaç insan olarak kendi dünyalarımıza geri döndük...

         Yazımı okuduğumda salondaki alkışlarla kendime geldim. Okulda yapılan yarışmada birinci seçilmiştim ve benden yapılacak küçük törende yazımı sesli okumamı istemişlerdi. Birkaç kişi ayakta alkışlamıştı.  İşte o günden sonra daha çok yazdım. Şimdi büyük bir yazar olabildiysem, kitaplarım onlarca kişi tarafından okunuyorsa o yazıdan çok büyük cesaret aldım. Bana o yazıyı yazdıran kişiye de teşekkür borçluyum. Röportaj bitti sanırım, çok teşekkür ederim bu güzel röportaj ve gazetenizde yer verdiğiniz için. 

           ''Çok keyifli bir röportaj oldu, açıkçası yazınızı okuduğunuzda biraz hüzünlendim. Gazeteciyim, birçok röportaj yaptım ama en etkilendiğim kişilerden biri siz oldunuz. Röportaj dışında size son ve tek bir soru soracağım izninizle.''

             ''Sizi dinliyorum, tabii sorabilirsiniz.''

             ''O yazıyı yazdıran ve bugün yazar olmanızda etkili olan o kişi nerede? Bilginiz var mı? Görüşüyor musunuz? Merakımı mazur görün, o kadar güzel bir yazı ki, ayrıca kitaplarınızı da çok severek okuyorum. Okur merakı diyebilirsiniz.''

              ''Bu hikayeyi yıllar sonra yakın çevrem dışında ilk bilen sizsiniz. Yazıyı okuduğum gün sadece bir an başımı kaldırmıştım ve o an onun bakışlarını, gözlerinden akan yaşları gördüm. Sonra birbirimizle hiç konuşmadık ve daha çok uzaklaştık. Okuldan sonra hiç görüşmedik. Okul bittikten 13 sene sonra karşılaştık ve hiç konuşmadık.  İçimizdeki sevgi kırıntısını buzun içine hapsetmiştik. Onun artık bambaşka bir hayatı var.  O an içimden geçen tek şey, sevgi kırıntısının bize son iyiliğini yapmış olmasıydı. O yüzden içinizdeki sevgi kırıntısını her şeye rağmen kaybetmeyin.''

                ''Çok etkilendim gerçekten. Umarım sevgi kırıntısı bana da uğrar bir gün. Röportaj yarın gazetede. Kendinize iyi bakın.''

                 Sevgi kırıntısının herkese uğraması dileğiyle...