Gözlerini Kapatma

       

      Sabahın erken saatinde masamda çayım, elimde telefonum gelen mesaj buz gibi suratıma çarpmıştı.

       "Sen bana güvenmiyorsun,  bu ilişki bize bir şey kazandırmaz, bugün son kez konuşalım ve birbirimize işkence etmeyelim."

        İşkence mi? Neyden bahsediyordu, ne demek istiyordu anlamamıştım. Cevap yazmadım. Gitmeyecektim,  bana karşı bu cümleleri kuruyorsa konuşacak bir şey yoktu. Bitmişti işte, 3 senelik ilişkim saçma sapan cümlelerle bitmişti. Dondum kaldım, masanın başında bir süre. Sanırım yarım saat geçmişti ve yerimden kıpırdadım en sonunda. İşe gitmek için hazırlandım ve evden çıktım. Yolda giderken güzel şeyler düşünmeye çalıştım, onu düşünmemek için çaba harcadım. İşe geldiğimde masamın üstündeki evrakları görünce çok sevindim. Çalışmak iyi gelecekti, düşünmeyecektim. Arkadaşlarıma "günaydın" deyip hemen işe başladım. Çalışırken zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım ve bugün öğle tatiline de çıkmadım. Sorunlarımdan bu şekilde kaçmam yanlıştı ama bugün böyle yapmak bana çok doğru gelmişti. Bir karar vermem gerekiyordu. Biraz uzaklaşsam iyi olurdu,  başka bir yerlere gitsem, kafam dağılsa ne güzel olur. 

      Ertesi gün işe geldiğimde müdürümle konuştum ve izin istedim. Öğleden sonra işten çıktım, güzel bir alışveriş yaptım.  Eve geldim, valizimi hazırladım. Nereye gideceğimi de bilmiyordum. Valizin içine yerleştirdiğim eşyalarım da biraz saçma olmuştu, gideceğim yeri bilmediğim için uygun olur mu olmaz mı bilemedim? Dolabımdan elime aldığım her şeyi koymuştum.  Hep böyle plansız bir seyahat yapmak istemiştim, düşünmeden, canımın istediği gibi,  bu şekilde olacağını hayal etmemiştim o ayrı konu. Bu arada ben dün gelen mesaja cevap vermemiştim, sonrasında o da aramadı ve tekrar yazmadı. Bu kadar kolay kabullendiğime göre sevmiyor muydum? Böylesi işime mi gelmişti? Aslında benim de içten içe istediğim buydu, dile getiren ben değil, o mu olmuştu? Bu düşünceler bitecek gibi değildi. Düşünceden daha kötü olan bir şey varsa o da ikilemde kalmak. Hani derler ya en kötü karar, kararsızlıktan iyidir, ikilemde kalmayın. İçimdeki psikolojik savaş gittikçe yükseliyordu. Karar da vermiştim, vermemiş gibi hissediyordum sanki. 

Akşam evden valizimi aldım ve çıktım, evden çıkarken gözlerim Alper'i aradı, gelse, konuşsa benimle diye etrafa bakıyordum. Bu kadar çabuk birbirimizi siliyorsak neyin beklentisi içine girdiğim de ayrı bir tartışma konusu olurdu bence. Otogara gittim ve önüme gelen ilk bankodan biletimi aldım, şaka gibi ama Antalya'ya gidiyordum. Otobüs yarım saat içinde hareket edecekti. O sırada internetten araştırma yaparken nerelerde kalabilirim diye bakarken, Demre sahil kasabasını keşfettim. Daha önce gitmemiştim. Yaz ayları için çok güzel bir seçenek bence. Araştırma yaparken otobüs kalkacağı için anons yapıldı. Koltuğuma oturdum ve bu güzel seyahatin tadını çıkarmaya karar verdim. Birkaç saat yolu seyretmek iyi geldi ama gece olunca da insan çok bir şey anlamıyor.  Sonrasında uyumuşum, sabah gözlerimi açtıktan 15 dakika sonra otogara indim ve hemen birine sordum ve Demre 'ye geldim. Gelir gelmez doğasına hayran kaldım. İhtiyacım olan huzuru burada bulacağıma emindim. Hemen bir otel buldum ve yerleştim. Duşumu aldım, kahvaltımı ettim ve kendimi dışarıya attım. 

        Ne güzel bir yerdi, neden daha önce gelmemiştim buraya, hayran kaldım. Kendimi dinleyebileceğim ve sakinleştirebileceğim bir yerdi. Gözüm arada telefona kayıyordu, hala bir umut bekliyordum, gelecek bir mesaj veya arama. Telefona bir süre baktıktan sonra da ''amaan boşver, her şey böyle daha iyi'' diye kendimi teselli ediyordum. Ondan kaçmak için geldim buraya, artık seyahatin hakkını vermeliyim. 1 hafta öyle güzel geçmişti ki, daha iyi hissediyordum. 

        Oteli çok beğenmiştim, hizmeti, yemekleri çok güzeldi, müdürü de çok tatlı bir kadındı, birkaç kez sohbet etme imkanım olmuştu. Bu sabah kahvaltı ederken yanıma geldi ve oturmak için izin istedi.

           ''Günaydın Efsun, nasılsın? Bugün yüzünde ayrı bir neşe var gibi, ne güzel seni böyle görmek.''

           ''Günaydın Mahperi, evet bugün oldukça iyi ve enerjik hissediyorum. Burası bana iyi geldi, huzur verdi.''

            ''İlk geldiğin gün çok kötü görünüyordun, açıkçası sanki biri dokunsa yere yığılacak gibi duruyordun. Sonraki günlerde de uzaktan gözlemledim, daha iyi olduğunu gördüm. Seni buraya getiren nedir bilemem ama tanıdığıma çok memnun oldum ve iyi bir arkadaş kazandığımı düşünüyorum.''

             ''Ben de seni tanıdığım için mutlu oldum, arada seninle olan kısa sohbetler de bana çok iyi geldi. Ayrıca Demre sahil kasabasının bu kadar huzurlu ve sakin bir yer olması bazı şeylerden uzaklaşmamı sağladı.''

             ''Hislerime dayanarak söylüyorum, sorun aşkla ilgili. Şu an senin için bir sorun olmaktan çıkmış gibi görünüyor ve bu durum oldukça sevindirici.''

              ''Demek ki yüzüme bakan herkes bunu anlıyor, anlayabiliyor. Kendimi ele vermişim. Şu an benim için sorun değil artık bu konu. 3 senelik ilişkim bitti hem de saçma sapan bir şekilde. Son kez birbirimizi görüp, konuşmadık bile.  Ondan kaçmak için de ani bir kararla seyahat etme fikri ve buradayım.''

               ''Ondan kaçmak değil seninki, kendinden kaçmak. Kendini duymaktan, dinlemekten korkmuşsun, olabildiğince hızlı kaçmışsın.''

                ''Kendimden niye kaçayım, ondan kaçtım işte, görmek istemedim, konuşmak istemedim. İyi ki öyle yaptım.''

                ''Şu an kabul etmek istemiyorsun, ondan kaçmak değil bu, sorunlarından kaçmak, belki orada kalmaya devam etsen kendine engel olamayıp tekrar gidecektin, konuşacaktın, değer görmediğin bir ilişki için kendinden ödün verecektin.''

                  ''Bir dakika, bir dakika, sen ilişkim hakkında bir şey bilmiyorsun. Değer görmediğimi nereden çıkardın? 3 sene boyunca mutluydum, değer gördüm fazlasıyla. Bilmediğin bir konu hakkında bu kadar kesin konuşmasan mı?''

                  ''Niyetim seni kırmak değil, özür dilerim. Benzer duyguları ben de yaşadım. Aşk çok başka bir duygu, ne yaptığını bilmiyorsun, başka bir güç seni ele geçiriyor sanki. Seninle birkaç kere konuştuğumuzda anladım az çok ne yaşadığını diyebilirim.''

                   ''Benzer duyguları yaşasan da her insanın yaşadığı olaylar veya durumlar karşısında verdiği tepkiler çok farklıdır.  Sohbetin için teşekkür ederim, izninle biraz işlerim var, sonra görüşürüz.''

   

               Otelden çıkarken sinirlenmiştim, ne biliyordu da benim ve ilişkim hakkında böyle konuşabiliyordu? Deniz kenarına gittim, kumsala oturdum ve gökyüzüne baktım. Masmavi sonsuz gökyüzü ne de güzeldi, nasıl mutlu ediyordu insanı. Dalgaların sesi de müzik gibi geliyordu kulağıma. Gözlerimi kapatmıştım, sessizlik çok güzeldi. Dış dünyadan kopmuş gibiydim, bir ses duydum ve her şey bozuldu o an. Gözlerimi açtığımda bir çocuk vardı karşımda, çok tatlı bir kız, kocaman deniz gibi gözleri vardı.

                 ''Merhaba, neden gözlerini kapatıyorsun?''

                 ''Merhaba, sessizliği dinliyordum. Oturmak ister misin benimle?''

                 ''Gözlerini kapatırsan denizin güzelliğini göremezsin ki, bulutları ve gökyüzünü de göremezsin. Hiçbir şey göremezsin, bence aç gözlerini, burası çok güzel. Ben çok seviyorum burayı, hep tatile geliriz. Senin gibi gözlerini kapatan kimseyi de görmedim. Gözlerin açık hayal edebilirsin.''

                 ''Demek gözlerimi kapatınca göremem, güzellikleri görmem için hiç kapatmamam gerekiyor. Tamam senin dediğin gibi yapacağım, bundan sonra gözlerimi kapatmayacağım, anlaştık.'' 

                  '' Sen buraya her gün geliyor musun? Ben seni ilk defa gördüm, her gün gel, beraber hayal kurarız ama şimdi gitmem gerekiyor, annem çağırıyor. Hoşça kal.''

                   Küçük kızın arkasından öyle bakakalmıştım. Ne güzel şeyler söylemişti. ''Gözlerini kapatma, aç.''  Doğru söylüyordu, farkındalık kazandırmıştı bana. Bu seyahat ne iyi gelmişti. Bütün gün dolaştım, akşam otele döndüm.  Yemeğimi yedim ve odama çıkıp uyudum. Sabah kalktığımda tekrar o kumsala gitmek istedim. Kafamda tek soru vardı.  Bugün o küçük kızla karşılaşacak mıydım? 

              🎈Devamı gelecek...😊